KAPICININ OğLU

Kapicinin Oğlu

Ben güzel laflar edemem,
Süslü kelimeleriyse hiç beceremem.
Ne hayat bilgisinden gayri kitap okudum.
Ne de okul gördüm, ilokuldan gayri.
Islak görünümlü, kazik gibi saçlarima dokunduğunda ;
Bu nasil briyantin demiştin.
Ben limon kullanirim diyememiştim.
Sadcece, beğendin mi demiştim.
Hamburger yerken ketçapa, salça dermiş,
Becerememiş köftesini yere düşürmüştüm.
Hele bir gece yanik yanik efkarli bir türkü okurken,
Dire Straits`i hiç dinledin mi dediğin de;
O şarkiyi çok severim demiştim.
Sen anlam veremediğim bir şekilde kahkahayla gülmüş,
Bense bir halt ettiğimi anlamiş ve susmuştum...
Nereden bilebilirdim,
Dre Straits`in bir şarki değil de, grup olduğunu...
Ama sen hep anlayişliydin, hep olğundun, hep farkli.
Ben ise her zaman pot kirmaya hazir.
Her kelimesi facia bir şöfor parçasi.
Sen hep hatalarima gülüp geçen, benim moral kaynağim.
Hayatta beni anlayan tek insandin.
ilkokul mezunu olmami yüzüme vurmamiş,
Ortaokulu dişardan bitirdiğimden nasil gururlanmiş, bana çay ismarlamiştin...
Çünkü, ben çayi, sen kolayi severdin.
Sen kola kadar serinleten,
Bense çay kadar yakan.
Benzetme sanatinin mübalağasiz örnekleriydik.
Her sabah bugün olmayacaksin korkusuyla uyanmiş,
Her gece ayni korkuylayatmiştim...
Hele arkadaşlarin ve arkadaş sohbetlerin,
Her birinin delip geçen, küçük düşüren sözleri,
Ve senin sürekli savunmalarin.
Israrla duymak istemediğim ama her seferinde yüzüme bir yumruk gibi inen,
Kizim birak bu herifi sözleri.
Ama sen birakmadin, ama sen hep tuttun.
Sen tuttukca, ben de hep kendime kahrettim...
içime kustum...
O kara kizin vizen nasildi sözüne hemen atlamiş.
Yurtdişina mi gidiyorsun diye şaşkin şaşkin bakarken,
Yine herkesin gülüşüyle, yerin dibine batmiştim.
Nerden bileydim, vizenin yazili sinav olduğunu, kahretsin !
Benin en iyi yaptiğim şey araba kullanmakti.
Hayalimse ; hep bir arabaya sahip olmak,
Bir minibüs alip, bir okulun servis şöförlüğünü yapacak,
Kendi arabamla, kendi parami kazanip,
Bak okumuşlar bu kadar parami kazaniyor diyebilmekti.
Ama o da olmadi.
Hep başkalarinin arabalarinda çaliştim.
Gündüz servis attim, gece Ankara sokaklarinda...
Yine başkalarinin taksilerinde...
Yanik türküler dinleyip, şoförlük yaptim.
Ankara`nin karanlik sokaklarini,
Barlari, pavyonlari, sarhoşlari topladim.
Kimse senin kadar anlayişli değildi.
Ne baban, ne annen, ne de kardeşlerin.
Belki de hakliydilar.
Sen üniversite mezunu, rahatliklar içinde.
Ben ise, ortaokulu dişardan bitirme.
Sorunlarla içiçe...
Aslinda, bende nice umutlari olan, nice hayallere gebe,
Kendi çapinda bitirim bir şofördüm.
Evet, şo-för...
ingilizcesini de öğrendim, Driver-Sürücü.
Taksi zaten ingilizcede de taksiymiş, dün otelci kadin söyledi.
Bak yine abuk-sabuk konuşmaya başladim.
Ama dedim ya ben de hayalleri olan,
Belki Çiçek Abbas`i on kere izleyen,
Kendi çapinda bir ilyas Salman`im, kim bilir?
Hadi yeniden diyebilmek ne kadar zor bugün.
Hadi baştan yani...
Gözbebeklerimizin her biri farkli yöne terlerken,
Bir daha diyebilmek ne kadar zor gülüm...
Biliyor musun? Saçlarim dökülmeye başladi.
Limondan mi ne ...
Hamburgercilerin ise hepsinden nefret eder oldum.
Makarnayi bile salçasiz yiyorum. Ketçapsiz yani...
Ne süslü kelimelerle güzel laflar edebildim sana.
Ne de şiir yazabildim...
Ha unutmadan ;
Bir şiir yazmiştim ya sana ;
Orhan Gencebay`indi. Sen nasil olsa dinlemezdin,
Bilmezdin o tür şarkilari...
`Hatasiz kul olmaz, hatamla sev beni`
Ama sen yine de, anilarinda da olsa, hatiralarimla sev beni.
Bana bir kravat almiştin ya, biz sözlenince takarsin diye,
Dün kapicinin oğlu evlendi, son hatiranda onunla gitti...
Dün kapicinin oğlu evlendi, yüreğimde onunla gitti...
Dün kapicinin oğlu evlendi, şoför bendim.
Dün kapicinin oplu beni benden etti, gitti...
Gitti...
Gitti...

Bedirhan Gökçe