Beşinci Mektup

Ayrilik diye bir şey yok.
Bu bizim yalanimiz.
Sevmek var aslinda, özlemek var, beklemek var.
şimdi neredesin? Ne yapiyorsun?

Güneş çoktan doğdu.
Uyanmiş olmalisin.
Saçlarini tararken beni hatirladin, değil mi?
Öyleyse ayrilmadik.
Sadece özlemliyiz ve bekliyoruz.

Zamani hatirlatan her şeyden nefret ediyorum.
Önce beklemekten.
Ömür boyunca ya bekliyor ya bekletiyor insan.
ikisi de kötü, ikisi de hazin tarafi yaşantimizin.

Bir çocuğun önce doğmasini bekliyorlar,
Sonra yürümesini, konuşmasini, büyümesini...
Zaman ilerliyor, bu defa para kazanmasini,
Kanunlara saygi göstermesini,
insanlari sevmesini, aldanmasini, aldatmasini bekliyorlar.

Ve sonra ölümü bekleniyor insanoğlunun.
Ya o? Ya o?
insanlardan dostluk bekliyor, sevgilisinden sadakat,
Çocuklarindan saygi ve bir parça huzur bekliyor,
Saadet bekliyor yaşamaktan.

Zaman ilerliyor, bir gün o da ölümü bekliyor artik.
Aradiklarinin çoğunu bulamamiş,
Beklediklerinin çoğu gelmemiş bir insan olarak
Göçüp gidiyor bu dünyadan.

işte yaşamak maceramiz bu.
Yaşarken beklemek, beklerken yaşamak
Ve yaşayip beklerken ölmek!

Özleme bir diyeceğim yok.
O kömür kirintilari arasinda parlayan bir cam parçasi.
O nefes alişi sevgimizin, kavuşmalarimizin anlami.
O tek güzel yönü bekleyişlerimizin.

insanliğimiz özleyişlerimizle alimli,
Yaşantimiz özlemlerle güzel.
Özlemin buruk bir tadi var, hele seni özlemenin.
Bir kokusu var bütün çiçeklere değişmem.
Bir işiği var, bir rengi var seni özlemenin, anlatilmaz.

Verdiğin bütün acilara dayaniyorsam;
Seni özlediğim içindir.
Beklemenin korkunç zehri öldürmüyorsa beni;
Seni özlediğim içindir.
Yaşiyorsam; içimde umut varsa,
Yine seni özlediğim içindir.

Seni bunca özlemesem; bunca sevemezdim ki!